Deze blog is van onze connector Miranda Sheridan - Merkbaar werkt
Ze volgt me al een tijd op social media, de plek waar ik mijn verhalen en blogs deel, waarin ik mensen inspireer over de taal van kleur en de wijze waarop ik hier coaching aan geef. Ze stuurt me een bericht waarin ze vertelt dat ze graag een sessie bij me wil afnemen. Ik nodig haar uit voor een eerste afspraak. Daarin legt ze doelgericht en weloverwogen uit wat haar vraag aan mij is.
Helder weet ze te verwoorden wat ze niet wil, sterker dat wat ze wel wil, dat is ook duidelijk. Net als de meeste klanten overigens. Alleen de route om er te komen, die vraagt om ondersteuning. Simpelweg omdat het nog te groots en te ver weg lijkt. Mijn coachees ervaren nog hobbels en strubbelingen op hun pad. En dat is juist hetgeen wat ze niet meer willen. Ze willen vooruit, hierin een richting weten te vinden waarbij het over hunzelf mag gaan. En niet over iemand anders.
Naar je eigen kijken Ze vertelt dat door het overlijden van haar vader, nu een paar jaar geleden, er iets in beweging is gebracht. Het heeft ervoor heeft gezorgd dat ze dichterbij haar gevoel is gekomen waardoor ze de stap heeft gezet om een spirituele opleiding te gaan volgen. Een opleiding volgen en stappen zetten brengen je interne proces op gang. Het zorgt ervoor dat je naar je eigen ik gaat kijken. Juist daarom wil ze graag bij mij aan tafel zitten. Ze wil een verdieping krijgen op een aantal elementen in haar proces en dit vanuit een ander blikveld bekijken.
We hebben afstemming over dat wat ze denkt nodig te hebben . Ik hoor haar zeggen dat ze zichzelf in het licht te zetten heeft. Het mag over haar ik gaan: ‘weten waar ik sta.’ Tijdens onze volgende afspraak doen we een tafelopstelling, omdat het om haar mag gaan.
Op een dag ben je geboren uit samengaan ontstaan uit een lange rij van mensen die nog diep in jou bestaan met hun angsten en verlangens met al hun liefde en hun pijn daar ver in het verleden ligt de bron van wie we zijn
Stef Bos: Welkom
Typerend uit mijn geboortegezin Ik herinner mij mijn eerste tafelopstelling, in 2016 nog zo goed. Tijdens de opleiding tot gezinscoach, waarbij duplo poppetjes de hoofdzaak vormden. Al eerder had ik een familieopstelling gedaan waar representanten mijn familie vertegenwoordigden. Maar nu… dit deed iets anders met mij. Juist doordat ik de poppetjes zelf in mijn handen nam, en niemand anders, bouwde ik mijn eigen beeld. Een beeld dat zicht gaf op de pijn, het verdriet en het gemis typerend uit mijn geboortegezin. Maar ook hoe ieder gezinslid hiermee om is gegaan. Het aspect van gehoord en gezien voelen werd zichtbaar waardoor er begrip mocht ontstaan voor genomen keuzes. Een waardevolle constatering voltrok zich op dat moment.
Warme ogen kijken haar aan Dat gun ik haar ook, nu ze hier aan tafel zit. Dat er ruimte mag ontstaan voor dat wat zich aandient. En zo rijzen de blank gelakte poppetjes op de tafel voor haar. Haar gezin van herkomst verschijnt. Dicht bij elkaar staan haar ouders, zijzelf en haar broertje, waarin zij de verbindende factor is. Enkel gevuld met liefde. De steun van haar inmiddels overleden vader is duidelijk zichtbaar in deze opstelling. Warme ogen kijken haar aan, ontroeren en geven haar de bevestiging dat ze op de goede weg zit.
Weg van niet jezelf kunnen zijn De tijd verstrijkt, de ruimte wordt gevuld met poppetjes. In stilte bekijken we de opstelling van haar geboortegezin, vanuit een andere kant… Het neemt haar mee terug naar de zesde klas lagere school. Het moment waarop de keus viel voor het vervolgonderwijs. Op advies van haar meester werd er ingestemd dat ze het met minder mocht doen. Gewoon een niveau lager. Het moment is daar geboren dat kleiner maken je weghoudt van het niveau dat in je schuilt. Weg van niet jezelf kunnen zijn. De drive niet meer te kunnen voelen waarvoor je het schoolwerk hebt te doen.
Confronterend En nu ze zo in stilte kijkt, voelt ze zich weer die jonge meid van toen. Verscholen buiten haar echte zelf. Exact hoe de opstelling weergeeft. Want waar staat zij als alleen de liefde maar zichtbaar is? Ze ziet nu, terwijl ze naar de opstelling op tafel kijkt, dat het patroon van een overdaad aan goed bedoelde bescherming haar de ruimte heeft ontnomen om bij haarzelf te blijven. Dat wat ze kreeg, uit een grote hoeveelheid aan liefde, heeft ervoor gezorgd dat ze binnen haar eigen gezin hetzelfde deed. Een confronterende constatering.
Een nieuwe plek De woorden die stromen en de beelden die volgen laten zien waar haar verlangen ligt. Het wordt tijd voor een weidsere blik, langs de velden met de prachtige geel gouden bloemen. Waar goed bedoelde gesloten poorten van vroeger haar de ruimte niet langer ontnemen. Waar het hekwerk vrij toegankelijk is, zodat ze gevoelsmatig als klein meisje er weer onderdoor kan klimmen, de vrijheid tegemoet. De plek waar het over haar mag gaan, van waaruit ze het licht tegemoet kan treden en de warmte kan voelen van de stralen die op haar schijnen. Juist omdat ze zich nu een nieuwe plek heeft verworven vooraan in de rij, gesteund door haar geboortegezin ontstaat er ruimte waarmee ze heeft te zijn. Want wie er mee kan zijn, zet stappen om ergens te komen.
Haar goud Ruim een aantal weken later spreek ik haar weer. Ze vertelt hoe ze voor haar eigen stuk is blijven staan, zonder de liefde los te laten, en te vertrouwen op haar eigen kracht. Weten dat het pad dat ze bewandelt haar verder zal brengen, verder langs goud gele velden waarin ze de poorten open houdt en vrij kan dartelen in al het goud. Haar goud!
Ik zie dat de tijd haar reis heeft volbracht, ruimte heeft gemaakt om haar IK te laten rijzen in het prachtige licht.
Merkbaar-zelfmanagement Voel jij ook dat het tijd wordt om ruimte te maken voor je eigen stuk, zodat je beter dan daarvoor je eigen pad kunt bewandelen? Ik maak graag tijd voor jou. Laten we contacten of ontmoet mij via www.merkbaar-werkt.nl. Wellicht past merkbaar-zelfmanagement bij jou.